Prolog

Dzięki miłości zapomnę ból minionych dni,

Zapomnę płacz przeszłość.

Dźwięk melodii wydobywającej się z głośników. Przyjemny, delikatny głos jednego z piosenkarzy popularnego zespołu melodyjnie wpadał do ucha dziewczyny lekko pochylonej nad białą, pustą kartką. Ołówek zwinnie poruszał, się w jej drobnych dłoniach a rude kosmyki niezdarnie upięte w kucyka lekko opadały na jej ramię. Niesamowicie blada cera teraz lekko zaróżowiona z duchoty panującej w pokoju. Szaroniebieskie oczy wyrażające determinacje, rozmarzenie i satysfakcje teraz lekko zamglone. Rażone słońcem które, lekko połyskiwało, odbijając się, od blatu biurka tworząc przyjemna i ciepła atmosferę. Ciche skrzypienie fotela i tykanie zegara zagłuszone przez muzykę rozbrzmiewająca w całym pomieszczeniu. Wszystko to zupełnie nie miało znaczenia. Zostało przytłoczone w chwili pojawienia się białej kartki, liczyła się tylko ona i czarny ołówek. Przymknęła, powieki chowając, pod nimi niebieskie oczy wyobrażając sobie niesamowity uśmiech i piękne oczy. Stał przed nią tak jak kiedyś z tym samym błyskiem w czarnych, jak węgiel tęczówkach. Delikatne rysy twarzy i blada cera typową dla mieszkańców Azji. Przegryzła, lekko wargę dotykając niepozornie i lekko dłonią jego policzków. Musnęła jego usta, zatrzymując się na brodzie. Objęła, jego twarz rękami wpatrując się w oczy. Od zawsze lubiła na nie patrzeć. Hipnotyzowały ją. Były, czymś więcej niż możesz to sobie wyobrazić. Spełnieniem cichych i spychanych już w kąt podświadomości, marzeń. Pragnieniem ich barwy, uczuć, które wyrażały, wszystkiego. Przepełnione miłością i szczęściem i błyskiem, którego nigdy nie umiała rozszyfrować. Otworzyła leniwie powieki, jej szaroniebieskie tęczówki pobłyskiwały zaszklone od łez. Ołówek zaczął miękko stykać się z kartką, by po chwili zostawić po sobie linie, która później zamieniła się w kolejne. Zaczynały one tworzyć zarys jego twarzy, oczu i pełnych ust. By po chwili przedstawiać jego zupełne odzwierciedlanie, idealne w każdym najmniejszym detalu. Wprawiające w zachwyt, osłupienie i podziw. U niej wywołujący szybsze bicie serca i łzy. Słone krople tęsknoty przepełnione bólem pozostawiające na bladej cerze zacieki z tuszu do rzęs. Skrzypnięcie uchylonych lekko drzwi i odgłos delikatnych kroków. Zagłuszonych przez muzykę, która wypełniała pomieszczenie lekko zakradając się do uszu wszystkich obecnych w pokoju. Zbliżających się niezdarnie i lekko do rudowłosej dziewczyny. Później już tylko dotyk drobnych, ciepłych rączek na zimnej skórze.
-Dlaczego płaczesz?-smutny dziecięcy głos i piękne głębokie czarne oczy. Blada cera i różowe usta z lekkim uśmiechem, który wywołuje ciepło w okolicach serca. Niewinny i szczery. Niebieskoszare tęczówki szybko zmieniły swoją barwę na bardziej błękitna i ciepłą. Drobne dłonie objęły ciało dziecka i uniosły, znacząco kładąc na chudych i kościstych kolanach. Drobne rączki wtuliły się mocno w ciało trzymające go w objęciach, zaciskając rączki na materiale białej koszulki. Rude włosy lekko opadły na ramię dziecka.
-Nie lubię jak płaczesz-mocniejszy uścisk powodujący ciepło gdzieś w okolicach serca kobiety rozchodzące się po całym ciele. Smukłe dłonie zwinnie przebiegły, po plecach dziecka wędrując ku kruczoczarnym włosom, by po chwili je przeczesać.
-To łzy szczęścia.